Koleksiyondan özellikle soyut sanat olarak değerlendirilen yapıtlar seçildi. Bu yapıtlara eşit biçimde hazırlanacak metin levhaları eşlik ediyor. Bu seçim, Rudolph Arnheim’ın “Düşünme imgeleri gerektirir, imgeler de düşünce içerir. Bu yüzden görsel sanatlar görsel düşünmenin yuvasıdır.” sözlerinden kaynaklanıyor.

Sanatçıların yaşadıkları dönemlerin siyasal, ekonomik, toplumsal koşulları içinde farklı görüşler, amaçlar ve tekniklerle üretilmiş olan bu resimler arasındaki temel bağlantı da bütün sistem olumsuzluklarına karsın özgür düşüncenin varlığıdır. Sanat yapmak, düşünme süreci, düşüncenin üretim sürecine dönüşme aşamaları ve üretimin görsel sonucu olarak tanımlanırsa, sanatçılar için bu süreçlerin hangisi daha önemlidir diye sorulduğunda, yanıtın düşünme süreci olması temel değerlendirme açısıdır. Düşünme sürecinin işlevi, sanatçının mevcut düzen aşamalarındaki duruşunu da belirler. Dolayısıyla, yapıtların oluşturduğu görsel metaforlar dünyasının tanımlanmasında iki önemli öge sanat yapıtının düşünsel süreci ve sanatçının bu düşünme süreci bağlamında duruşu birbirini tamamlayıcıdır. Sanat yapıtı bu açıdan bakıldığında bir sonsal ürün değil, düşünmenin aşamalarına bağlı değişken üretimdir.

Sergi süreci, bu sürece dahil olmak isteyen, 20 sanatçının katıldığı bir kura ve çekilen her yeni kurayla değişecek yeni bağlamlar ile oluşacak. Kurayla örgütlenen sergi alanında, sadece kaybolan bir aracı olan küratör ve kura sonucu bir araya gelen eserlerin yeni bağlamlarını oluşturup ve sonrasında hemen ortadan kaybolan bir deneyim alanı yaratmaya çalışacak. Her kuranın ardından yeniden kurulan mekan, serginin- sanat eserlerinin güncel, geçici bağlamını oluşturacak.

Bu sergi “Küratör”ün iktidarını sorguladığı, onun “sergideki tüm kararları alan-bağlamı kuran kişi” konumunu zan altında bırakmayı amaçladığı ve küratörü sergi hiyerarşisinin tepesinden, eşdeğerlik düzlemine indirmek istediği için, kavramın üstünü çizmek istiyor: Küratör. Elbette sanatçıların ve işlerin seçimi, bir kararı gerektiriyor; dolayısıyla bir serginin olanaklı olabilmesi için bir tür küratörlük zorunlu. Ancak bu sergideki kürasyon, mutlak iktidarı zan altındaki bir küratörün kürasyonu... İşte bu yüzden sergi, küratörü üstü karalanmış kelimeler arasına alıp, bu toplumsal tipin tüm sorumluluklarını sahiplenmek yerine kaybolan bir aracı olarak tanımlamanın peşinde.

Menzil’den üç yıl sonra, Müze Evliyagil’in açılışı dolayısıyla elden geçen koleksiyon, Müze’nin ilk sergisi “Anakara”dan bağımsız bir koleksiyon kitabında derlenmiştir. Bu kitap, Sarp Evliyagil’in dünya müzeleri, galeri sergileri, sanatçı atölyeleri ve elbette evinin duvarları arasındaki yolculuğunun ikinci durağı olarak değerlendirilmelidir. Tüm eserler, başkalarını da yolculuğuna katmak ya da yolcuklarına katılmak üzere bir araya getirilmiştir. Dolayısıya, hem Evliyagil kişisel tarihinin bir koca atlası, hem de sonsuz seyahatanamenin henüz ilk sayfasıdır.

Müze Evliyagil, Ajanstürk’ün Yönetim Kurulu Başkanı Sarp Evliyagil’in mesleği gereği ilgi duyduğu özgün baskı dizileri ve koleksiyonunu farklılaştıran dev ölçekli heykellerinde aralarında yer aldığı  yüzlerce eser içinden seçilenleri, belirli aralıklarla ve farklı odaklar etrafında düzenlenecek sergilerle kamusallaşmasını sağlıyor.

2008 yılında ortaya çıkan Müze Evliyagil fikri, 2014-2015 yılları arasında, İncek’te, ‘merkezden uzak bir merkez’de gerçekleşen inşaat ile Ankara’da sanata, üç kata yayılan 750 m2’lik bir sergi alanı, heykel bahçesi, film salonu ve kütüphane kazandırıyor.  

Güvenpark'tan her saat başı kalkan 192 veya 194 numaralı İncek otobüslerine binebilirsiniz.
İnilmesi gereken durak, Çınar Kasrı'nın karşısındaki, 44-10545 numaralı duraktır.